Oglądałem kilka twoich wywiadów i dobrze jest wiedzieć, że nie jestem osamotniony w swoich przekonaniach i perspektywach jako chrześcijanka, a także jako osoba, która doświadczyła traumy w dzieciństwie, a także traumy w wieku dorosłym związanego z odkryciem NPE. Od tak dawna czułem, że walczę o to, by być zrozumianym i czułem się samotny w moich poglądach na to, jak dzieci muszą być wysłuchane.

Całkowicie zgadzam się z tobą, że dzieciom nie należy odmawiać dostępu do swoich biologicznych rodziców i że celowa utrata tego jest straszna.

W mojej historii jest to trochę skomplikowane. Moja mama wychowała się w domu, nie znając ani nie mając ojca. Mężczyzna wymieniony w jej akcie urodzenia nie był jej biologicznym ojcem (więc moja mama też jest NPE DNA). Jest zdarzeniem nieojcowskim, ponieważ mężczyzna w akcie urodzenia nie jest biologicznym ojcem. Próbowałam pomóc mamie dowiedzieć się, kim jest jej biologiczny ojciec, kiedy zbadałam jej DNA, a także zbadałam moją babcię ze strony ojca, ponieważ byłam ciekawa, co odziedziczyłam po babci. Jako dziecko byłam wychowywana głównie przez babcię ze strony ojca, ponieważ moja mama nie była w stanie być dla mnie silną matką ze względu na traumę z dzieciństwa.

Kiedy wróciły wyniki DNA, odkryłem, że moja babcia ze strony ojca nie była moją biologiczną babcią. Tak więc mój tata nie był moim biologicznym ojcem. Tak więc, próbując pomóc mamie i uzdrowić moje drzewo genealogiczne, otworzyłem większą ranę. Nagle nie wiedziałem już, kim jestem. Nigdy nie byłam w stanie być blisko mojej matki z powodu dysfunkcji i bezojcostwa po tej stronie rodziny… a potem właśnie odkryłam, że jedyna rodzina, którą znałam i z którą miałam kontakt, nie była w ogóle powiązana ze mną biologicznie .

To przywołało powódź emocji i myśli z moich własnych traum z dzieciństwa. Nigdy nie czułem się głęboko związany z moją rodziną. Zawsze czułem się nie na miejscu. Zawsze czułem, że muszę bardziej przejmować się uczuciami dorosłych w moim życiu i czułem, że zawsze staram się dowiedzieć, jak być kochanym i jak dalej być przez nich kochanym. Moja babcia sprawiła, że ​​zdecydowałem się kochać ją bardziej niż mamę, mówiąc mi, że moja mama nie nadaje się na matkę itp. Czułam się jak dziecko, które było rozdarte między kochaniem babci i mamy, a jako dziecko czułam się jak dziecko bezpieczniej z moją babcią, ponieważ lepiej spełniała moje potrzeby. Potem jako dorosły, kiedy odkryłem, że moja babcia nie jest dla mnie biologiczna… poczułem głębokie zranienie i poczucie winy za to, jak byłem wobec mojej matki. Wciąż nad tym wszystkim pracuję i przetwarzam to wszystko, kiedy piszę moje wspomnienia. To bardzo złożone. Głównym wnioskiem z tego wszystkiego jest jednak to, że prawa dzieci mają znaczenie i zawsze powinny być stawiane na pierwszym miejscu przed dorosłymi. W mojej sytuacji mama celowo nie ukrywała przede mną wiedzy o moim prawdziwym ojcu. Naprawdę wierzyła, że ​​mój tata (mężczyzna, który mnie wychował) był moim ojcem. Spotykała się z nim przez co najmniej rok, zanim zostałam poczęta, a potem pobrali się, gdy miałam cztery miesiące. Mój tata też wierzył, że jestem jego dzieckiem. Moja mama nie pamięta mojego biologicznego ojca. Odnalazłem mojego biologicznego ojca i on też jej nie pamięta. To musiała być przygoda na jedną noc. Może w grę wchodził alkohol. Nigdy w pełni się nie dowiem. Wiem tylko, że dysfunkcja rodziny i pokoleniowe cykle bezojcowości doprowadziły do ​​tej sytuacji DNA NPE w moim własnym życiu. Wiem też, że jestem wdzięczna Bogu za opiekę nad moim życiem, zapewniając mi ojca, ale nadal wiąże się z tym strata, ponieważ mój biologiczny ojciec i ja łączymy się w sposób, w jaki nie łączymy się z moim tatą, który mnie wychował . Kocham mojego tatę, który mnie wychował i czuję się z nim bliski jako mój tata… ale on nie kontaktuje się ze mną w ten sam sposób ani nie rozumie mojego temperamentu i osobowości tak jak mój biologiczny ojciec.

To ja przerywam cykl. Jestem tym, który chce w pełni napisać swoją historię, aby pomóc ludziom zrozumieć, dlaczego ma to znaczenie i dlaczego była to trauma.