Dorastałem jako jedyne dziecko samotnej matki i jako małe dziecko nigdy tego nie kwestionowałem. Mój ojciec był w pobliżu krótko, kiedy się urodziłem, aż do 3 roku życia. Później widywałem go kilka razy w roku, a potem wcale w wieku 5-11 lat.  

Jako dziecko wydawało mi się to takie proste. Pamiętam, jak miałem przyjaciela, kiedy miałem około 6 lat. Zapytała mnie szczerze „gdzie jest twój tatuś? Dlaczego nie mieszka z tobą? Odpowiedziałem po prostu „moja mamusia go nie lubi, więc on tu nie mieszka”. Moja przyjaciółka poruszyła to z mamą przy stole. Pamiętam, jak moja matka wydawała się zła i zawstydzona koniecznością omawiania tego. Kiedy koleżanka odeszła, mama zapytała mnie, dlaczego jej to powiedziałam, a ja odpowiedziałam „proste, to prawda”.

Jedyne wspomnienia moich rodziców to walka w kuchni i ja zakrywam uszy i prosząc o ciszę. Jako dziecko cieszyłam się, że taty nie ma w pobliżu – bo wiedziałam, że moi rodzice się nienawidzą i żałosne było dla mnie to, że jestem świadkiem. Ale kiedy dorosłam, zobaczyłam, jak wiele straciłam. Wszedłem w okres dojrzewania bardzo wcześnie (częsty efekt uboczny gospodarstw samotnych rodziców, o którym rzadko się mówi), zacząłem pragnąć uwagi chłopców jako preteen i zacząłem wcześnie uprawiać seks. Bałem się chodzić do domów znajomych, którzy mieli „normalne” rodziny – bo wtedy byłam wystawiona na to, jak wiele straciłam.

Kiedy byłam starsza, w końcu zapytałam rodziców o naszą dziwaczną sytuację rodzinną. Przed moim urodzeniem mieli znowu zerwany związek i zostali zerwani, zanim przyjechałem. Moja matka okłamała mojego ojca i powiedziała, że ​​jest pod kontrolą antykoncepcji, podczas gdy w rzeczywistości nie była i planowała mieć dziecko i zostać samotną matką z wyboru. Mój ojciec przyznał, że mnie nie chce i czuł się do tego zmuszony. Moja mama stwierdziła, że ​​„czuła się gotowa na dziecko i wiedziała, że ​​nie potrzebuje w pobliżu mężczyzny”.

Nieobecność ojca w moim życiu doprowadziła do tak wielu okropnych rzeczy w moim życiu. Ciągle czułem się niekochany, niegodny i opuszczony. Pragnąłem postaci ojca i ochrony. To doprowadziło mnie do szukania niezdrowych i agresywnych relacji z mężczyznami, którzy po prostu nie dbali o mnie. Moja mama próbowała mnie emocjonalnie uwikłać i uczynić ze mnie swojego mini ja i najlepszą przyjaciółkę. Chciała wszystko ze mną robić i być dla mnie wszystkim – matką i ojcem. Miała konkretny plan na moje życie, który chciała, żebym realizował – i była głęboko rozczarowana, kiedy tego nie zrobiłem.  

Moja mama „wybierając” samotną matkę i okłamując mężczyznę, o którym wiedziała, że ​​nie chce mieć dzieci, wyrządziła tyle krzywdy. Jestem człowiekiem, a nie przedmiotem, już jako dziecko miałam prawo do kochającej i opiekuńczej rodziny. Jestem głęboko zaniepokojony rosnącym trendem samotnych matek z wyboru i współczuję dzieciom, które będą wychowywane w tych domach. Nigdy w pełni nie wyzdrowieję z nieobecności ojca i wychowania przez samotną matkę, ale mam nadzieję, że moja historia zmusi ludzi do zastanowienia się nad swoimi decyzjami.