(Pierwotnie opublikowano na Anonimowy nas)

Kiedy dorastałam, była to tylko moja mama, dwoje bardzo zaangażowanych rodziców chrzestnych i ja. Zawsze wiedziałem, że tęsknię za biologicznym ojcem. Od piątego roku życia zawsze musiałam tłumaczyć moim przyjaciołom, dlaczego nie mam taty. Podobało mi się, zwróciłem na to uwagę jako dziecko i ledwo czułem pustkę. Dopiero gdy zacząłem się niepokoić nastolatkiem, zacząłem żywić urazę do matki. Dowiedziałem się, że miała wybór, czy wybrać anonimowego dawcę, czy nie. Kiedy ją o to zapytałem, powiedziała, że ​​nie chce, aby mój dawca walczył o opiekę, ponieważ jest lesbijką. Były późne lata 90-te i nie mogę zaświadczyć o klimacie, ale coś mi się nigdy nie zgadzało. Jakby to nie była właściwa decyzja z jej strony.

To, co pomogło mi przejść przez młodość, to myśl o otrzymaniu karty dawcy, kiedy skończyłam 18 lat. Nawet wtedy nie obchodziło mnie, kim był mój tata. Chciałem wiedzieć, jak on wygląda. To naprawdę to. Wiem, że wydaje się służalczy, ale z czasem zaczął mnie zjadać żywcem. Nie mogłam tego znieść, cały czas byłam pełna złości. To wszystko, co naprawdę czuję w swoim istnieniu. Gniew. Gdyby moja mama próbowała adoptować dziecko, bez wątpienia nie spełniłaby wymagań. Schroniska dla zwierząt bardziej dbają o swoje zwierzęta niż kliniki płodności o życie, które tworzą.

Kiedy w końcu skończyłam 18 lat, moja mama zadzwoniła do kliniki, aby uzyskać JEJ dokumentację medyczną z informacjami o dawcy. Dosłownie wszystko, czego chcę, to zarejestrować się w DSR, a nie prześladować mojego biologicznego ojca i kazać mu wypełnić jakąś pustkę. Ku zdziwieniu mojej mamy, jej zapisów brakuje od 2012 roku, czyli od tego samego roku, w którym lekarz, który przeprowadził moje poczęcie, przeszedł na emeryturę.

Moja mama przeprosiła. Mogłem powiedzieć, że czuła się okropnie. Jak nie mogła. Patrzyła, jak dorastam, zadając te same pytania rok po roku, mówiąc, że mogę wiedzieć, kiedy skończę 18 lat. W te święta dała mi zestaw DNA. Byłem podekscytowany. Moje nadzieje przeszły przez dach. Widziałem w wiadomościach tak wiele historii sukcesu. Wyniki wróciły i byłem podekscytowany, aby dowiedzieć się, skąd jestem. Nic dziwnego, że wszyscy moi przodkowie pochodzili z Europy. Trudno zaprzeczyć, kiedy moja skóra jest praktycznie przezroczysta. Większość moich dopasowań DNA, o których już wiedziałem. Większość z nich należała do rodziny mojej mamy. Nie mogłem nawet wypełnić dla siebie drzewa genealogicznego, ponieważ jestem zmuszony pozostawić pustą stronę ojca.

Jeden mecz, który znalazłem, wyglądał na rodzeństwo mojego ojca. Zostały oznaczone jako mój bliski krewny, ale nie pojawiły się na drzewie mojej mamy. Dotarłem dwa razy w odstępie kilku miesięcy. Nie otrzymałem odpowiedzi. Nie wiedziałbym, co zrobić, gdybym otrzymał odpowiedź.

Straciłem wszelką nadzieję. Większość tego kawałka była tylko dla mnie katharsis, ale jeśli myślisz o poczęciu przez in vitro lub sztuczną inteligencję, proszę nie dawaj dziecku żadnej nadziei.