Aby złagodzić cierpienie i zniszczenie swoich dzieci po rozwodzie, Badanie kohortowe milenijne ujawnił, że dla dzieci jest lepiej, jeśli wyrwiesz im dywanik, gdy są w wieku od trzech do siedmiu lat. Innymi słowy, wyjdź, zanim będą mieli mentalną i emocjonalną zdolność do uświadomienia sobie, jak niesamowite i bezpieczne jest życie, gdy mama i tata mieszkają razem, kochając się nawzajem.
Wpływ na dzieci poniżej trzech lat pozostaje empiryczną tajemnicą, ponieważ nie oceniali tych uczestników, ale najlepiej jest zaakceptować, że żadne dziecko nie uniknie rozwodu rodziców bez szwanku i że małe dzieci nie będą sobie radzić lepiej, ponieważ kiedy masz wybór, to najlepiej podróżować drogą bez szkody.
Badanie to, prowadzone przez Centrum Studiów Wzdłużnych przy Instytucie Edukacji, objęło prawie 19,000 21 dzieci urodzonych na początku XXI wieku. Dokładnie zbadał ubóstwo, rodzicielstwo, edukację, zdrowie, religię i tak dalej. Okazało się, że „nieletni w wieku od 14 do 16 lat w momencie rozłamu wykazują 8% wzrost problemów emocjonalnych, takich jak lęk i objawy depresyjne, oraz XNUMX% wzrost zaburzeń zachowania”.
Badanie wykazało, że pieniądze lub ich brak nie miały wpływu na odsetek dzieci cierpiących na zaburzenia depresyjne i/lub lękowe. Dobrze zaopatrzeni cierpieli tak samo, jak niedostatecznie zaopatrzeni, ponieważ prawda jest taka, że ani bogate dzieci, ani biedni nie dostawali czego dzieci potrzebują, aby się rozwijać. Oboje byli jednakowo pozbawieni bezcennej inwestycji małżeństw rodziców.
Badanie sugerowało również, że chłopcy cierpią z powodu rozwodu w bardziej dotkliwy, destrukcyjny sposób. Według prof. Emli Fitzsimons z Instytutu Edukacji University College London i współautorki badania: „Chłopcy w wieku od 14 do XNUMX lat częściej przejawiali problemy behawioralne, takie jak zachowanie i nieposłuszeństwo.„Ale uważam, że zazwyczaj chłopcy cierpią i zachowują się w bardziej niewygodny i oczywisty sposób, podczas gdy dziewczęta po prostu cierpią ciszej. Jedna młoda kobieta, która podąża za Them Before Us, skomentowała: „Hmmm zdiagnozowano u mnie ADHD między innymi po odejściu mojego taty, przeszłam z prostego studenta A w 7 i 8 roku życia do zdań i Ds i 2 Es i dwukrotnie zrezygnowałam. Nie jestem pewien, czy dla dziewcząt jest tak czysto. Annie zgodziłby się:
Twoi rodzice nigdy nie mają dobrego czasu na rozwód, ale 15 lat i pierwszy rok w liceum uważam za jeden z najbardziej niezręcznych czasów, ponieważ życie na tym etapie stara się przynależeć, być zauważonym i zauważonym. czuć się godnym. Zdecydowanie nosiłam wstyd rozwodu moich rodziców.
Oczywiście ważne jest, aby rozróżnić „winny” i „bez winy” rozwód. W Them Before Us nie opowiadamy się za pozostawaniem w obraźliwym małżeństwie. W takich przypadkach rodzic stosujący przemoc jest „winny” i zarówno społeczność, jak i sądy powinny sprzymierzyć się z niewinną stroną. Ale „winne” rozwody prawdopodobnie stanowią 20% lub mniej spraw rozwodowych. Ci rodzice, którzy mogliby stać się pozostałymi 80%, powinni wziąć pod uwagę oczywiste wnioski z tego badania i zrobić wszystko, co w ich mocy, aby poprawić swoje małżeństwo, pozostańcie razem.
Czas rozwodu wydaje się nie mieć znaczenia dla tego, jak dzieci cierpią po separacji rodziców. Z wyjątkiem, jak może sugerować badanie, kiedy dzieci są małe. Innymi słowy, zanim dzieci zdadzą sobie sprawę, że jesteś dla nich bezcenny i nie można go zastąpić, zanim twoja nieobecność stworzy w ich sercu dożywotnią dziurę i zanim będą miały szansę zasmakować i zobaczyć bezpieczeństwo i radość płynącą z oglądania tej dwójki. ludzie, których kochają najbardziej… kochają się nawzajem.
Rozwód bez winy nie oznacza, że w małżeństwie nie było nadużyć. W rzeczywistości, często maltretowany małżonek wybierze bez winy, aby uniknąć *niezwykle traumatycznego* procesu udowodnienia swojego maltretowania w sądzie. Jeśli spojrzysz na *opublikowany przez Ciebie link*, zawiera on listę wielu zalet braku winy, które mają związek z wychodzeniem osób w sytuacjach nadużyć z mniejszą traumą dla siebie i swoich dzieci.
Obserwuję niszczycielski wpływ rozwodu na moje trzy wnuczki. Ich tata, miłość ich życia, po prostu odszedł, twierdząc, że moja córka jest „nieszczęśliwa”. Nie była. Miał romans. Przeniósł się 200 mil dalej. Od jego wyjazdu minęło 11 miesięcy. Nie są rozwiedzeni, ale jest „spokojnie”. Nie widuje dzieci regularnie i rzuca lepiej płatną pracę, aby być z drugą kobietą. Oto skutek: moja dziesięcioletnia wnuczka, mimo że leczona przez psychologa, musi być teraz leczona na silny lęk i poważnie ograniczyła spożycie pokarmu; moja 10-letnia wnuczka jest tak zła, że ledwo może z nim rozmawiać i jest skonfliktowana co do swojej miłości, a także spotyka się z terapeutą. Cztery i pół roku mówi, że jest kłamcą, co też nie jest dobre, i błaga go, żeby wrócił do domu. Moja córka mu wybaczyła. Niech Bóg ją błogosławi. Nie zapewnia niczego finansowo, ponieważ ona jest lepiej zarabiającą. Załatwiła sprawę tylko po to, by mieć między nimi pokój, ponieważ myślała, że tak będzie lepiej dla dziewcząt. To nie jest. Po prostu powtarza błędy własnego ojca. . . podczas gdy nikt w naszej rodzinie nigdy się nie rozwiódł.
Dlatego powinniśmy uczyć ludzi znajdowania odpowiedniej osoby do zawarcia małżeństwa i utrzymywania zdrowego związku oraz rozważania rozwodu jako ostatniej opcji. A jeśli dojdzie do rozwodu, powinno istnieć prawo, które pozwoliłoby na wspólną opiekę rodzicielską, aby dzieci miały dostęp do obojga rodziców biologicznych.